و اکنون چهل روز از آن واقعه عظیم گذشته است. چهل روز… چهل سال… چهارده قرن گذشته است و کربلا همچنان کربلاست و تازه گذشتن از روز چهلم آغاز یک سالِ کربلایی است… کربلا صبحی از عقیق و آینه است، دریچه‏ای گشوده است به کرانه‏های برفی ملکوت. این خاک، خاکِ گریه و توسل است. ابرها دخیل‏های سپید فرشتگانند که بر افقِ خاک آویخته شده‏اند ـ شش جهت کائنات، ضریح قبر شش گوشه حسین علیه‏السلام است. کربلا در زمین نمی‏گنجد، کربلا در روز نمی‏گنجد، کربلا وسعتی است، به اندازه تاریخ. درختِ سرخ تشیع در کربلا به شکوفه می‏نشیند. کربلا کویر نیست، بهار روحانی شهود است. رودخانه‏های کرامت در کربلا جاری است. چشمه «ولایت» از کربلا می‏جوشد. نسیم «شفاعت» در کربلا جریان دارد. کربلا نبض غیرت زمین است، آن روز که زمین به خروش درمی‏آید و دریا به تلاطم می‏افتد و کوه‏ها از هم می‏پاشند… و آه از آسمان که پس از کربلا، چگونه بر ستون‏های خود ایستاد و از بار این همه مصیبت شکفته شد؟ آری، چهل روز است که از کربلا می‏گذرد، امّا داغ حسین علیه‏السلام هم‏چنان تازه و تازه‏تر شده است. کربلا انارستان شهود است. رستاخیز شبنم و گلِ سرخ پر پر است. خورشیدها در کربلا غروب کردند. آیینه‏ها در خاک کربلا مدفون شدند. کربلا آنجاست که خیمه خاندان عشق را آتش زدند و خاک را با پَرِ پروانه‏های عاشق فرش کردند. کربلا داغی است که بر پیشانی تاریخ مانده است. کربلا بغضی است که در گلوی زمین سنگ شده است، بغضی که روزی خواهد ترکید و چشمه چشمه خونِ مولا از صخره‏های خاک، فوّاره خواهد زد. کربلا رودخانه‏ای است که به دنبال قدم‏های موعود جاری است، تا روزی که غرامتِ این خون قطره قطره از یزیدیان گرفته شود. کربلا بیعتی است که تا آمدن موعود همچنان باقی خواهد ماند. کربلا غیرتی است که خون آزادگان عالم را به جوش می‏آورد. کربلا خاطره‏ای نیست که در حافظه خاک، فراموش شود. کربلا منظری است که آسمان را تا قیامت قاب گرفته تا روشن‏ترین گواه موعود باشد. حالا تمام تقویم، بوی عاشورا می‏دهد. کربلا وجدانِ خاک است که هیچگاه نخواهد خفت، حتی اگر چهل روز… چهل سال… چارده قرن… از آن بگذرد…